ผู้เผชิญปัญหา

ผมขอให้กำลังใจครับ ผู้มีอาการแพนิคไม่ได้หมายความว่า คุณกำลังจะเป็นบ้าหรือผิดปกติอะไรมากมาย มันมีเหตุหลายอย่างให้เป็นแบบนั้นเอง และเหตุนั้นสะสมมาเป็นเวลานาน จนกลายเป็นอาการแพนิค  

ที่จริงแล้ว คุณกำลังโดนกลไลของร่างกายกำลังหลอกอยู่ครับ ว่าเรากำลังตกอยู่ในอันตรายแล้วเราก็เผลอเชื่อแบบนั้นจริงๆ  แต่แท้จริงแล้วเป็นเพียงความไม่สบายกายและใจเท่านั้น  และยิ่งเราอยากจะทำให้อาการไม่สบายเหล่านั้นหายไปมากเท่าไร  อาการแพนิคมันก็จะเกิดขึ้นรุนแรงมากเท่านั้น  ความยากมันอยู่ตรงนี้  หากเราใช้ชีวิตอย่างเข้าใจและเท่าทันอาการตนเอง และปฎิบัติตนในแนวนี้ เชื่อว่า อาการแพนิคน่าจะบรรเทาลงได้ไม่มากก็น้อยนะครับ และผมก็ยังเป็นผู้ที่ยังเดินอยู่ในเส้นทางการรักษา

• ปรับความคาดหวังหรือเป้าหมายในชีวิตให้สอดคล้อง กับกำลังและความสามารถของตัวเอง ไม่ถูกดึงไปตามกระแสวัตถุนิยมมากเกินไป 

• สังเกตสัญญาณแพนิคอ่อนๆ เช่นรู้สึกถึงความสั่นไหวในร่างกายน้อยๆ  รู้สึกหวิวๆ  หายใจตื้นลง แล้วให้เริ่มรับมือกับอาการแพนิค เริ่มจากการยอมรับอาการนั้นอย่างตรงไปตรงมา แล้วเฝ้าดูรอให้อาการผ่านไป 

• ดูแลร่างกายจิตใจให้ดี รู้จักพักผ่อน ฝึกหยุดให้เป็น  หมั่นเจริญสติ นำหลักการทางศาสนามาปรับใช้ ทั้ง พุทธ คริสต์ หรืออิสลาม 

• สร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับคนรอบข้าง ยิ้ม หัวเราะ มีเมตตา ให้อภัยผู้อื่นและให้อภัยตัวเองเสมอๆ  

• หากจำเป็นต้องรับประทานยา ก็ขอให้รับประทานด้วยความรู้สึกขอบคุณกับยาอย่างจริงใจ  ไม่ถามว่าทำไมฉันจึงต้องรับประทานยา ไม่โทษตนเอง 

• ฝึกยอมรับทั้งข้อดีและด้อย ของตนเองและผู้อื่นอย่างจริงใจ ฝึกใจดีกับตัวเอง คิดถึงข้อดีของตนเองเสมอๆ 

• แบ่งปัน ช่วยเหลือ เอื้อเฟื้อต่อผู้อื่นตามกำลังตน และ ระวังที่จะทำเพื่อผู้อื่นมากเกินไป ใจดีต่อผู้อื่นมากไป โดยเผลอเบียดเบียนตนเอง ช่วยเหลือผู้อื่นจนตัวเราสะสมความเครียดโดยไม่รู้ตัว 

ผมคิดว่าการที่จะรักษาตนเอง ควรทำในทั้ง4 มิติ คือ กาย ใจ สังคม และจิตวิญญาณ 

1. ออกกำลังกายสม่ำเสมอ นอนให้เพียงพอ กินอาหารที่มีประโยชน์ 

2. ขอบคุณสิ่งรอบตัวเสมอ มองหาสิ่งดีๆที่ซ่อนอยู่ และชื่นชมกับสิ่งที่ดีนั้น 

3. ใช้เวลาคุณภาพกับคนในครอบครัวหรือเพื่อนฝูงบ่อย ๆ  เล่นสื่อโซเชียลให้น้อยลง 

4. สวดภาวนาตามรูปแบบศาสนาที่ตนนับถือ  ระลึกถึงสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ให้ตนรู้สึกมั่นคงปลอดภัย