พุทธกับแพนิค 

Panic Attack กับพุทธศาสนา

1. ทุกข์ (Dukkha) เป็นเรื่องธรรมดา

พุทธศาสนาเริ่มจากความจริงว่า “ชีวิตคือทุกข์” — ความกลัว วิตกกังวล หรืออาการแพนิค ล้วนเป็นรูปแบบหนึ่งของความทุกข์ทางใจ ซึ่งไม่ใช่ความผิด ไม่ใช่บาป แต่เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นได้กับทุกคนหากเหตุปัจจัยต่าง ๆ มาประกอบกันครบถ้วน 

2. สติ (Mindfulness) คือเครื่องมือสำคัญ

การฝึกสติ เช่น การรู้ลมหายใจ การสังเกตความรู้สึกโดยไม่ตัดสิน จะช่วยให้เราไม่ถูกครอบงำจากอารมณ์ ความกลัวจะลดลงเมื่อเรา “รู้ทัน” ว่ามันมา และรู้ว่า “มันก็จะไป”

3. อนิจจัง – อนัตตา (ทุกสิ่งเปลี่ยนได้ ไม่ใช่ตัวตน)

อาการแพนิค แม้จะรุนแรง แต่ก็ ไม่ถาวร และ ไม่ใช่ตัวตนของเรา พุทธศาสนาสอนให้เรามองสิ่งเหล่านี้ว่าเป็นปรากฏการณ์ชั่วคราว ที่เกิดขึ้น ตั้งอยู่ แล้วดับไป

4. เมตตา (Loving-Kindness) ต่อตนเอง

พุทธศาสนาเน้นให้มีเมตตากับตนเองโดยไม่ตำหนิหรือรังเกียจตัวเองเมื่ออาการเกิดขึ้น การภาวนาเมตตา เช่น “ขอให้ฉันปลอดภัย ขอให้ใจฉันสงบ” ช่วยปลอบประโลมใจในยามแพนิคได้ดี

แพนิคไม่ใช่บาป ไม่ใช่จุดอ่อนหรือความอ่อนแอ แต่คือทุกข์รูปแบบหนึ่ง การรู้เท่าทันด้วยใจอ่อนโยน และความเข้าใจในธรรมะ จะค่อย ๆ นำเราออกจากวงจรความกลัว ในหลายๆ ครั้งที่ผมเกิดอาการแพนิค ผมจะรู้สึกอ่อนโยนและขอบคุณคนที่อยู่ดูแลข้างๆ ผมมาก ซึ่งจะผมจะค่อยๆ มาเล่าให้ฟังต่อไป